Rozdział 10
Społeczni opiekunowie zabytków
Art. 102.
1. Społeczni opiekunowie zabytków podejmują działania związane z zachowaniem
wartości zabytków i utrzymaniem ich w jak najlepszym stanie oraz upowszechniają
wiedzę o zabytkach.
2. Społeczny opiekun zabytków współdziała z wojewódzkim konserwatorem zabytków
i starostą w sprawach ochrony zabytków i opieki nad tymi zabytkami.
3. Społecznym opiekunem zabytków może być osoba, która posiada pełną zdolność
do czynności prawnych, nie była karana za przestępstwa popełnione umyślnie
oraz posiada wiedzę w zakresie ochrony zabytków i opieki nad zabytkami.
4. Zadania społecznego opiekuna zabytków może wykonywać również osoba
prawna lub inna jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej.
Art. 103.
1. Społecznego opiekuna zabytków ustanawia, na wniosek wojewódzkiego konserwatora
zabytków, starosta właściwy dla miejsca zamieszkania (siedziby)
kandydata na społecznego opiekuna zabytków.
2. Na wniosek wojewódzkiego konserwatora zabytków starosta cofa ustanowienie
społecznego opiekuna zabytków, jeżeli opiekun przestał spełniać wymagania
określone w art. 102 ust. 3 lub niewłaściwie wykonuje swoje zadania.
3. O ustanowieniu społecznego opiekuna zabytków lub cofnięciu takiego ustanowienia
starosta zawiadamia wojewódzkiego konserwatora zabytków.
4. Starosta prowadzi listę społecznych opiekunów zabytków.
Art. 104.
Społeczny opiekun zabytków jest uprawniony do pouczania osób naruszających
przepisy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Art. 105.
1. Osobie fizycznej pełniącej funkcję społecznego opiekuna zabytków starosta wydaje
legitymację społecznego opiekuna zabytków, która zawiera jego zdjęcie,
imię, nazwisko i miejsce zamieszkania, datę wydania legitymacji oraz podpis z
podaniem imienia i nazwiska, a także stanowiska służbowego osoby upoważnionej
do wydania legitymacji.
2. Osobie prawnej lub innej jednostce organizacyjnej nie posiadającej osobowości
prawnej, pełniącej funkcję społecznego opiekuna zabytków, starosta wydaje zaświadczenie,
które zawiera informację o nadaniu uprawnień opiekuna, nazwę i
siedzibę tej osoby lub jednostki, datę wydania zaświadczenia oraz podpis z
podaniem imienia i nazwiska, a także stanowiska służbowego osoby upoważnionej
do wydania zaświadczenia.
Art. 106.
1. Osobom zasłużonym w sprawowaniu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami
przyznaje się odznakę „Za opiekę nad zabytkami”.
2. Odznakę „Za opiekę nad zabytkami” przyznaje minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego z własnej inicjatywy lub na wniosek:
1) ministra;
2) kierownika urzędu centralnego;
3) organu administracji rządowej w województwie;
4) organu jednostki samorządu terytorialnego;
5) organizacji społecznej, której celem statutowym jest opieka nad zabytkami.
3. Wnioski o przyznanie odznaki „Za opiekę nad zabytkami” są opiniowane przez
Generalnego Konserwatora Zabytków.
4. Przyznanie odznaki osobie nie posiadającej obywatelstwa polskiego następuje w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych.
Art. 107.
Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określi, w
drodze rozporządzenia, tryb składania wniosków o przyznanie odznaki „Za opiekę
nad zabytkami”, jej wzór rysunkowy i wymiary oraz sposób jej wręczania i noszenia,
uwzględniając wzornictwo stosowane w polskiej falerystyce.
Rozdział 11
Przepisy karne
Art. 108.
1. Kto niszczy lub uszkadza zabytek, podlega karze pozbawienia wolności od 3
miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 sąd orzeka, a w razie skazania
za przestępstwo określone w ust. 2 sąd może orzec, nawiązkę na wskazany
cel społeczny związany z opieką nad zabytkami w wysokości od trzykrotnego
do trzydziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia.
Art. 109.
1. Kto bez pozwolenia wywozi zabytek za granicę lub po wywiezieniu go za granicę
nie sprowadza do kraju w okresie ważności pozwolenia, podlega karze pozbawienia
wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 sąd orzeka, a w razie skazania
za przestępstwo określone w ust. 2 sąd może orzec, nawiązkę na wskazany
cel społeczny związany z opieką nad zabytkami w wysokości od trzykrotnego
do trzydziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia.
4. Sąd może orzec przepadek zabytku, chociażby nie stanowił on własności sprawcy.
Art. 110.
1. Kto będąc właścicielem lub posiadaczem zabytku nie zabezpieczył go w należyty
sposób przed uszkodzeniem, zniszczeniem, zaginięciem lub kradzieżą,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec nawiązkę do
wysokości dwudziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia na wskazany cel
społeczny związany z opieką nad zabytkami.
Art. 111.
1. Kto bez pozwolenia albo wbrew warunkom pozwolenia poszukuje ukrytych lub
porzuconych zabytków, w tym przy użyciu wszelkiego rodzaju urządzeń elektronicznych
i technicznych oraz sprzętu do nurkowania, podlega karze aresztu,
ograniczenia wolności albo grzywny.
2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec:
1) przepadek narzędzi i przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do
popełnienia wykroczenia, chociażby nie stanowiły własności sprawcy;
2) przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia;
3) obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego lub zapłaty równowartości wyrządzonej
szkody.
Art. 112.
1. Kto narusza zakazy lub ograniczenia obowiązujące na terenie parku kulturowego
lub jego części, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega karze
grzywny.
3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 lub 2, można orzec:
1) przepadek narzędzi i przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do
popełnienia wykroczenia, chociażby nie stanowiły własności sprawcy;
2) przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia;
3) obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego lub zapłaty równowartości wyrządzonej
szkody.
Art. 113.
1. Kto będąc właścicielem lub posiadaczem zabytku wpisanego do rejestru lub innego
zabytku znajdującego się w wojewódzkiej ewidencji zabytków nie powiadomi
wojewódzkiego konserwatora zabytków o:
1) uszkodzeniu, zniszczeniu, zaginięciu lub kradzieży zabytku niezwłocznie po
powzięciu wiadomości o wystąpieniu zdarzenia,
2) zagrożeniu dla zabytku niezwłocznie po powzięciu wiadomości o wystąpieniu
zagrożenia,
3) zmianie miejsca przechowania zabytku ruchomego w terminie miesiąca od
dnia nastąpienia tej zmiany,
4) zmianach dotyczących stanu prawnego zabytku, nie później niż w terminie
miesiąca od dnia ich wystąpienia lub powzięcia o nich wiadomości
- podlega karze grzywny.
2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec nawiązkę do
wysokości dwudziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia na wskazany cel
społeczny związany z opieką nad zabytkami.
Art. 114.
Kto uniemożliwia lub utrudnia dostęp do zabytku organowi ochrony zabytków, wykonującemu
uprawnienia wynikające z ustawy, podlega karze grzywny.
Art. 115.
1. Kto niezwłocznie nie powiadomił wojewódzkiego konserwatora zabytków lub
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) o odkryciu w trakcie prowadzenia robót
budowlanych lub ziemnych przedmiotu, co do którego istnieje przypuszczenie,
iż jest on zabytkiem, a także nie wstrzymał wszelkich robót mogących uszkodzić
lub zniszczyć znaleziony przedmiot i nie zabezpieczył, przy użyciu dostępnych
środków, tego przedmiotu i miejsca jego znalezienia, podlega karze grzywny.
2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec nawiązkę do
wysokości dwudziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia na wskazany cel
społeczny związany z opieką nad zabytkami.
Art. 116.
1. Kto niezwłocznie nie powiadomił wojewódzkiego konserwatora zabytków lub
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) o przypadkowym odkryciu przedmiotu, co
do którego istnieje przypuszczenie, iż jest on zabytkiem archeologicznym, a także
nie zabezpieczył, przy użyciu dostępnych środków, tego przedmiotu i miejsca
jego znalezienia, podlega karze grzywny.
2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w ust. 1 można orzec nawiązkę do
wysokości dwudziestokrotnego minimalnego wynagrodzenia na wskazany cel
społeczny związany z opieką nad zabytkami.
Art. 117.
Kto bez pozwolenia albo wbrew warunkom pozwolenia prowadzi prace konserwatorskie,
restauratorskie, roboty budowlane, badania konserwatorskie lub architektoniczne
przy zabytku wpisanym do rejestru lub roboty budowlane w jego otoczeniu
albo badania archeologiczne, podlega karze grzywny.
Art. 118.
Kto bez pozwolenia umieszcza na zabytku wpisanym do rejestru urządzenia techniczne,
tablice, reklamy oraz napisy, podlega karze grzywny.
Art. 119.
Kto nie wykonuje zaleceń pokontrolnych, o których mowa w art. 40 ust. 1, podlega
karze grzywny.
Art. 120.
Orzekanie w sprawach określonych w art. 110-119 następuje na podstawie przepisów
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
Rozdział 12
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 121.
W ustawie z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz.U. z
2000 r. Nr 23, poz. 295 i Nr 120, poz. 1268, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 oraz z 2003 r.
Nr 80, poz. 717) w art. 6 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Użycie terenu cmentarnego na inny cel jest dopuszczalne pod warunkiem
zachowania znajdujących się na jego terenie zabytków, które mogą być
przeniesione w inne miejsce po uzyskaniu pozwolenia wojewódzkiego konserwatora
zabytków.”.
Art. 122.
W ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 1997 r.
Nr 16, poz. 89, Nr 137, poz. 926 i Nr 139, poz. 932, z 2000 r. Nr 22, poz. 270 i Nr
120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 8, poz. 64, z 2002 r. Nr 200, poz. 1681 oraz z 2003 r. Nr
137, poz. 1302) w art. 4 w ust. 1 w pkt 9 lit. c) otrzymuje brzmienie:
„c) zabytków ruchomych i kolekcji wpisanych do rejestru zabytków, a także
zabytków użyczonych muzeum w celach naukowych lub wystawienniczych
na okres nie krótszy niż 2 lata,”.
Art. 123.
W ustawie z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz.U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203, z
1997 r. Nr 121, poz. 769 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) art. 1 otrzymuje brzmienie:
„Art. 1. Fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi
interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub
gospodarczo użytecznych, w szczególności, takich jak: ochrona
zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i
sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka
nad zabytkami.”.
Art. 124.
W ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz.
431, z 1994 r. Nr 1, poz. 3, z 1996 r. Nr 91, poz. 409, z 1997 r. Nr 43, poz. 272 i Nr
137, poz. 926, z 1998 r. Nr 108, poz. 681, z 2001 r. Nr 81, poz. 875, z 2002 r. Nr
200, poz. 1680 oraz z 2003 r. Nr 110, poz. 1039) w art. 12 w ust. 1 pkt 11 otrzymuje
brzmienie:
„11) grunty wpisane do rejestru zabytków, pod warunkiem ich zagospodarowania
i utrzymania zgodnie z przepisami o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,”.
Art. 125.
W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2000
r. Nr 100, poz. 1086 i Nr 120, poz. 1268 oraz z 2001 r. Nr 110, poz. 1189, Nr 115,
poz. 1229 i Nr 125, poz. 1363) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 13 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, o ochronie środowiska,
o lasach i o drogach publicznych,”;
2) w art. 54 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) ustawy z dnia 12 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Dz.U. Nr 162, poz. 1568),”.
Art. 126.
W ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153 poz.
1271 i Nr 214, poz. 1806 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717) w art. 7 w ust. 1 pkt 9
otrzymuje brzmienie:
„9) kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony
zabytków i opieki nad zabytkami,”.
Art. 127.
W ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679, Nr
86, poz. 958 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 110, poz. 1189 i Nr 145, poz. 1623, z
2002 r. Nr 25, poz. 253, Nr 113, poz. 984 i Nr 200, poz. 1682 oraz z 2003 r. Nr 80,
poz. 717 i 721) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 7 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Gospodarka leśna w lasach wpisanych do rejestru zabytków i w lasach, na
terenie których znajdują się zabytki archeologiczne wpisane do rejestru zabytków,
prowadzona jest w uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem
zabytków, z uwzględnieniem przepisów o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami.”;
2) w art. 40 w ust. 1 pkt 8 otrzymuje brzmienie:
„8) opieki nad zabytkami,”.
Art. 128.
W ustawie z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2001 r. Nr
99, poz. 1079, Nr 100, poz. 1085, Nr 110, poz. 1189 i Nr 145, poz. 1623, z 2002 r.
Nr 130, poz. 1112 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2a pkt 1a otrzymuje brzmienie:
„1a) drzewostanie o charakterze parkowym - rozumie się przez to zespoły drzew
i innej roślinności ukształtowane funkcjonalnie i plastycznie, mające wartość
zabytkową w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami, przestrzenno-plastyczną lub przyrodniczą,”;
2) w art. 34a ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Teren pokryty drzewostanem o charakterze parkowym i niepodlegający
przepisom o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami rada gminy może
uznać za park gminny, jeżeli teren ten stanowi własność Skarbu Państwa
lub własność jednostki samorządu terytorialnego.”.
Art. 129.
W ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności
kulturalnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z 2002 r. Nr 41, poz. 364 oraz z
2003 r. Nr 96, poz. 874) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Państwo sprawuje mecenat nad działalnością kulturalną polegający na
wspieraniu i promocji twórczości, edukacji i oświaty kulturalnej, działań i
inicjatyw kulturalnych oraz opieki nad zabytkami.”;
2) w art. 7b ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, inni
ministrowie i kierownicy urzędów centralnych w odniesieniu do podległych
im ośrodków i instytucji kultury, a także jednostki samorządu terytorialnego,
mogą przyznawać stypendia osobom zajmującym się twórczością
artystyczną, upowszechnianiem kultury oraz opieką nad zabytkami.
2. Stypendium, o którym mowa w ust. 1, polega na przyznaniu środków finansowych
osobom realizującym określone przedsięwzięcia w zakresie twórczości
artystycznej, opieki nad zabytkami lub upowszechniania kultury.”;
3) w art. 28 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Przychodami instytucji kultury są wpływy z prowadzonej działalności, w
tym ze sprzedaży składników majątku ruchomego, z wyjątkiem zabytków,
oraz wpływy z najmu i dzierżawy składników majątkowych, dotacje z budżetu,
środki otrzymane od osób fizycznych i prawnych oraz z innych źródeł.”;
4) w art. 32:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Instytucje kultury, a zwłaszcza muzea, jednostki organizacyjne mające
na celu opiekę nad zabytkami, ośrodki badań i dokumentacji, biura wystaw
artystycznych, galerie i centra sztuki, Filmoteka Narodowa, biblioteki,
domy i ośrodki kultury, świetlice i kluby, ogniska artystyczne,
domy pracy twórczej - prowadzą, w szczególności, działalność w zakresie
upowszechniania kultury.”,
b) w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) sprawowanie opieki nad zabytkami,”;
5) art. 40 otrzymuje brzmienie:
„Art. 40. Przepisy ustawy nie naruszają przepisów ustawy z dnia 12 lipca 2003
r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz.
1568), ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach (Dz.U. Nr
85, poz. 539, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2001 r. Nr 129, poz.
1440 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) oraz ustawy z dnia 21 listopada
1996 r. o muzeach (Dz.U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z 1998 r. Nr
106, poz. 668 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) w zakresie prowadzenia
działalności kulturalnej w formach określonych w tych ustawach.”.
Art. 130.
W ustawie z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych (Dz.U. z 2001 r.
Nr 110, poz. 1192, z 2002 r. Nr 25, poz. 253 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 721 i Nr 139,
poz. 1325) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 22 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska i ochrony zabytków,”;
2) w art. 57 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) przestrzegania przepisów techniczno-budowlanych i eksploatacyjnych dotyczących
autostrad, przepisów dotyczących ochrony środowiska oraz o
ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,”.
Art. 131.
W ustawie z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. Nr
16, poz. 78, z 1997 r. Nr 60, poz. 370, Nr 80, poz. 505 i Nr 160, poz. 1079, z 1998 r.
Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 81, poz.
875 i Nr 100, poz. 1085, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717)
art. 34 otrzymuje brzmienie:
„Art. 34. W stosunku do gruntów, na których znajdują się zabytki archeologiczne,
wojewódzki konserwator zabytków może określić, w drodze
decyzji, zakres i sposób eksploatacji takich gruntów.”.
Art. 132.
W ustawie z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz.U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z
1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984) wprowadza się następujące
zmiany:
1) w art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Muzeum jest jednostką organizacyjną, nie nastawioną na osiąganie zysku,
której celem jest sprawowanie opieki nad zabytkami, informowanie o wartościach
i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnianie podstawowych
wartości historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie
wrażliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwianie kontaktu ze
zbiorami przez działania określone w art. 2.”;
2) art. 2 otrzymuje brzmienie:
„Art. 2. Muzeum realizuje cele określone w art. 1, w szczególności przez:
1) gromadzenie zabytków w statutowo określonym zakresie,
2) katalogowanie i naukowe opracowywanie zgromadzonych
muzealiów,
3) przechowywanie gromadzonych zabytków, w warunkach zapewniających
im właściwy stan zachowania i bezpieczeństwo,
oraz magazynowanie ich w sposób dostępny do celów
naukowych,
4) zabezpieczanie i konserwację muzealiów oraz, w miarę możliwości,
zabezpieczanie zabytków archeologicznych nieruchomych
oraz innych nieruchomych obiektów kultury materialnej
i przyrody,
5) urządzanie wystaw,
6) organizowanie badań i ekspedycji naukowych, w tym archeologicznych,
7) prowadzenie działalności edukacyjnej,
8) udostępnianie zbiorów dla celów edukacyjnych,
9) zapewnianie właściwych warunków zwiedzania i korzystania
ze zbiorów,
10) prowadzenie działalności wydawniczej.”;
3) art. 20 otrzymuje brzmienie:
„Art. 20. Muzeum rejestrowanemu przy nabywaniu zabytków przysługuje:
1) prawo pierwszeństwa zakupu od podmiotów prowadzących
działalność polegającą na oferowaniu do sprzedaży zabytków
- w terminie 14 dni od dnia zgłoszenia przez muzeum zamiaru
zakupu,
2) prawo pierwokupu bezpośrednio na aukcjach, po cenie wylicytowanej.”;
4) w art. 21 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
określi, w drodze rozporządzenia, zakres, formy i sposób ewidencjonowania
zabytków w muzeach, wskazując, w szczególności, rodzaj dokumentacji
ewidencyjnej, wymagania, jakim powinno odpowiadać
prowadzenie tej dokumentacji, sposób oznakowania muzealiów oraz
tryb ich dokumentowania w przypadku przenoszenia poza siedzibę muzeum
oraz skreślania z inwentarza muzeum.”.
Art. 133.
W ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2003 r. Nr
58, poz. 515, Nr 124, poz. 1152, Nr 130, poz. 1190, Nr 137, poz. 1302 i Nr 149, poz.
1451 i 1452) w art. 2 pkt 39 otrzymuje brzmienie:
„39) „pojazd zabytkowy” - pojazd, który na podstawie odrębnych przepisów został
wpisany do rejestru zabytków lub znajduje się w wojewódzkiej ewidencji
zabytków;”.
Art. 134.
W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000
r. Nr 46, poz. 543, z 2001 r. Nr 129, poz. 1447, Nr 154, poz. 1800, z 2002 r. Nr 25,
poz. 253, Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 126, poz. 1070, Nr 130, poz. 1112,
Nr 153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1682 i Nr 240, poz. 2058 oraz z 2003 r. Nr 1, poz.
15, Nr 80, poz. 717, 720 i 721, Nr 96, poz. 874 i Nr 124, poz. 1152) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 6 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) opieka nad nieruchomościami stanowiącymi zabytki w rozumieniu przepisów
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,”;
2) w art. 13 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Sprzedaż, zamiana, darowizna lub oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości
wpisanych do rejestru zabytków, stanowiących własność Skarbu
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, a także wnoszenie tych
nieruchomości jako wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek, wymaga
pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków.”;
3) w art. 45 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. W przypadku nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków, w decyzji o
ustanowieniu trwałego zarządu można nałożyć, w miarę potrzeby, na jednostkę
organizacyjną obowiązek odbudowy lub remontu położonych na tej
nieruchomości zabytkowych obiektów budowlanych, w terminie określonym
w decyzji.”;
4) w art. 96:
a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. W odniesieniu do nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków decyzję,
o której mowa w ust. 1, wydaje się po uzyskaniu pozwolenia wojewódzkiego
konserwatora zabytków na podział tej nieruchomości.”,
b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W przypadku gdy o podziale orzeka sąd, nie wydaje się decyzji, o której
mowa w ust. 1 i 1a. Jeżeli podział jest uzależniony od ustaleń planu
miejscowego, sąd zasięga opinii wójta (burmistrza, prezydenta miasta),
a w odniesieniu do nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków także
opinii wojewódzkiego konserwatora zabytków. Do opinii tych nie stosuje
art. 93 ust. 5.”.
Art. 135.
W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 2003
r. Nr 159, poz. 1548) w art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Dział kultura i ochrona dziedzictwa narodowego obejmuje sprawy
rozwoju i opieki nad materialnym i niematerialnym dziedzictwem narodowym
oraz sprawy działalności kulturalnej, w tym mecenatu państwowego
nad tą działalnością, w szczególności, w zakresie:
1) podtrzymywania i rozpowszechniania tradycji narodowej i państwowej;
2) ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
3) działalności muzeów;
4) miejsc pamięci narodowej, grobów i cmentarzy wojennych, pomników
zagłady i ich stref ochronnych;
5) działalności twórczej, artystycznej, kultury ludowej i rękodzieła artystycznego
oraz ich ochrony;
6) wydawnictw, księgarstwa, bibliotek i czytelnictwa;
7) edukacji kulturalnej;
8) wystaw artystycznych;
9) polityki audiowizualnej;
10) amatorskiego ruchu artystycznego, organizacji i stowarzyszeń regionalnych
oraz społeczno-kulturalnych;
11) wymiany kulturalnej z zagranicą;
12) działalności widowiskowej i rozrywkowej.”.
Art. 136.
W ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2001 r. Nr
142, poz. 1590 oraz z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 153, poz. 1271 i
Nr 214, poz. 1806) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 11 w ust. 2 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) wspieranie rozwoju kultury oraz sprawowanie opieki nad dziedzictwem
kulturowym i jego racjonalne wykorzystywanie,”;
2) w art. 14 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) kultury i ochrony zabytków,”.
Art. 137.
W ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2001 r. Nr
142, poz. 1592 oraz z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr
153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1688 i Nr 214, poz. 1806) w art. 4 w ust. 1 pkt 7 otrzymuje
brzmienie:
„7) kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,”.
Art. 138.
W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62,
poz. 627 i Nr 115, poz. 1229, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153,
poz. 1271 i Nr 233, poz. 1957 oraz z 2003 r. Nr 46, poz. 392 i Nr 80, poz. 717 i 721)
wprowadza się następujące zmiany:
1) użyte w art. 19 ust. 3 pkt 3, art. 47 pkt 1 lit. c), art. 52 ust. 1 pkt 5 oraz art. 96 i
101 pkt 7 w różnych przypadkach wyrazy „dobra kultury” zastępuje się użytym
w odpowiednim przypadku wyrazem „zabytki”;
2) w art. 238 w pkt 1 lit. e) otrzymuje brzmienie:
„e) istniejące w sąsiedztwie lub bezpośrednim zasięgu oddziaływania instalacji
zabytki chronione na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami,”.
Rozdział 13
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 139.
1. Do spraw wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia
w życie ustawy, stosuje się przepisy niniejszej ustawy.
2. Właściwość organów do załatwiania spraw, o których mowa w ust. 1, określa się
na podstawie przepisów ustawy.
Art. 140.
1. Decyzje ostateczne wydane na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego
1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150, z 2000 r. Nr
120, poz. 1268, z 2002 r. Nr 25, poz. 253 i Nr 113, poz. 984 oraz z 2003 r. Nr
80, poz. 717) zachowują ważność.
2. Porozumienia zawarte na podstawie art. 12 ust. 1 i 3 ustawy, o której mowa w
ust. 1, zachowują ważność, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy.
Art. 141.
Osoby posiadające uprawnienia rzeczoznawcy ministra właściwego do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego, powołane na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy, o
której mowa w art. 140 ust. 1, tracą te uprawnienia po upływie 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy.
Art. 142.
1. Dobra kultury uznane za zabytek na podstawie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej
z dnia 6 marca 1928 r. o opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 29, poz.
265, z 1933 r. Nr 10, poz. 62 i Nr 82, poz. 599, z 1934 r. Nr 119, poz. 976 oraz z
1949 r. Nr 25, poz. 180), a także wpisane do rejestru na podstawie ustawy, o której
mowa w art. 140 ust. 1, stają się zabytkami wpisanymi do rejestru w rozumieniu
niniejszej ustawy.
2. Zabytki nieruchome uznane za pomniki historii na podstawie dotychczasowych
przepisów stają się pomnikami historii w rozumieniu niniejszej ustawy.
Art. 143.
1. W terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, Generalny Konserwator Zabytków,
wojewódzcy konserwatorzy zabytków i wójt (burmistrz, prezydent miasta)
założą odpowiednio krajową, wojewódzką i gminną ewidencję zabytków.
2. Włączenie karty zabytku ruchomego znajdującego się w dotychczasowej centralnej
ewidencji dóbr kultury do wojewódzkiej ewidencji zabytków nie wymaga
zgody właściciela zabytku.
Art. 144.
W terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego dostosuje do przepisów niniejszej ustawy
statuty instytucji kultury wyspecjalizowanych w opiece nad zabytkami, dla których
jest organizatorem, w celu realizacji przez te instytucje zadań związanych z założeniem
i prowadzeniem krajowej ewidencji zabytków i krajowego wykazu zabytków
skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem.
Art. 145.
Do czasu założenia gminnej ewidencji zabytków, w studiach uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy oraz w ustaleniach miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się, oprócz zabytków nieruchomych
wpisanych do rejestru i ich otoczenia oraz ustaleń planów ochrony parków kulturowych,
inne zabytki nieruchome wskazane przez wojewódzkiego konserwatora zabytków.
Art. 146.
W terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy minister właściwy do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego opracuje krajowy program ochrony zabytków
i opieki nad zabytkami.
Art. 147.
1. Z dniem wejścia w życie ustawy dotychczasowe wojewódzkie oddziały Służby
Ochrony Zabytków i ich delegatury stają się odpowiednio wojewódzkimi urzędami
ochrony zabytków i delegaturami tych urzędów.
2. Z dniem wejścia w życie ustawy dotychczasowi wojewódzcy konserwatorzy zabytków
oraz ich zastępcy stają się odpowiednio wojewódzkimi konserwatorami
zabytków oraz ich zastępcami w rozumieniu ustawy.
3. Pracownicy dotychczasowych wojewódzkich oddziałów Służby Ochrony Zabytków
i ich delegatur z dniem wejścia w życie ustawy stają się odpowiednio pracownikami
wojewódzkich urzędów ochrony zabytków i ich delegatur.
4. Dotychczasowe zobowiązania i wierzytelności wojewódzkich oddziałów Służby
Ochrony Zabytków i ich delegatur stają się zobowiązaniami i wierzytelnościami
właściwych wojewódzkich urzędów ochrony zabytków i ich delegatur.
5. Nieruchomości pozostające dotychczas w trwałym zarządzie wojewódzkich oddziałów
Służby Ochrony Zabytków i ich delegatur przechodzą, z mocy prawa, w
trwały zarząd właściwych wojewódzkich urzędów ochrony zabytków i ich delegatur.
6. Ustanowienie trwałego zarządu, o którym mowa w ust. 5, stwierdza wojewoda w
drodze decyzji.
Art. 148.
Do czasu wydania przepisów wykonawczych, przewidzianych w ustawie, nie dłużej
jednak niż przez 6 miesięcy od dnia jej wejścia w życie, zachowują moc przepisy
wykonawcze wydane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 140 ust. 1, jeżeli
nie są sprzeczne z przepisami niniejszej ustawy.
Art. 149.
Przepisy rozdziału 6 stosuje się z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską
członkostwa w Unii Europejskiej.
Art. 150.
Traci moc ustawa z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. z 1999 r.
Nr 98, poz. 1150, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268, z 2002 r. Nr 25, poz. 253 i Nr 113,
poz. 984 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 717).
Art. 151.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 60 dni od dnia ogłoszenia.