Labiryntarium - Francja, Paryż - spacer po mieście zakochanych

: Kategoria: Europa; Odsłony: 2648

Francja

region : Île-de-France

Paryż

współrzędne geograficzne : 48°51'41.0"N 2°20'03.0"E

Paryż to stolica i największa aglomeracja Senegalu, oczywiście żartowałem - wszyscy wiemy że Francji. Miasto położone jest w centrum Basenu Paryskiego, nad Sekwaną (La Seine). Stanowi centrum polityczne, ekonomiczne i kulturalne kraju. Znajdują się tu liczne zabytki i atrakcje turystyczne, co powoduje, że Paryż jest co roku odwiedzany przez ok. 30 milionów turystów. Paryż, który stanowi osobny departament o numerze 75, jest jednocześnie stolicą regionu administracyjnego Île-de-France. Oprócz departamentu paryskiego w jego skład wchodzą departamenty: Essonne (91), Hauts-de-Seine (92), Seine-Saint-Denis (93), Seine-et-Marne (77), Val-de-Marne (94), Val-d’Oise (95) oraz Yvelines (78). Miasto ma układ koncentryczny z rozchodzącymi się gwiaździście bulwarami. Jego oś stanowi wcięta dolina Sekwany, która dzieli Paryż na dwie części: prawobrzeżną (północną) Rive Droite oraz lewobrzeżną (południową) Rive Gauche.

My swoją wycieczkę po Paryżu rozpoczęliśmy od zwiedzania Łuku Triumfalnego. Możesz o tym poczytać i pooglądać TUTAJ. Następnym punktem w naszym programie jest Luwr

Pola Elizejskie - widok w kierunku Luwru, za plecami mamy Łuk Triumfalny

Avenue des Champs-Élysées (pol. Aleja Pól Elizejskich), potocznie nazywana les Champs Élysées (Pola Elizejskie), to reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca plac Zgody (fr. Place de la Concorde) z placem Charles'a De Gaulle'a (dawniej plac Gwiazdy, Place de l'Etoile), na którym znajduje się Łuk Triumfalny. Pola Elizejskie rozciągają się na odcinku 1910 metrów w VIII dzielnicy, w północno-zachodniej części centralnego Paryża. Pola Elizejskie z licznymi teatrami, restauracjami, kinami i ekskluzywnymi sklepami są miejscem często odwiedzanym przez turystów. W pobliżu znajduje się Pałac Elizejski z ogrodem.

Pola Elizejskie - zbliżenie w kierunku Luwru

O historii miasta słów kilka.

Historyczne centrum Paryża stanowi wyspa Île de la Cité na Sekwanie, na której położony jest m.in. Palais de Justice oraz katedra Notre-Dame de Paris. Jest ona połączona z mniejszą wyspą Île Saint-Louis. Paryż był pierwotnie osadą celtycką, głównym ośrodkiem plemienia Paryzjów (łac. Parisii), którzy zasiedlili Île de la Cité w III wieku p.n.e. W 52 r. p.n.e. przybyli tu Rzymianie. Miasto znane było wówczas pod nazwą Lutetia Parisiorum, gdzie Lutetia oznacza podmokłe miejsce. Niedługo później miasto zaczęło się rozwijać na lewym brzegu Sekwany (dzisiejsza Dzielnica Łacińska). Powoli coraz częściej używano jedynie nazwy Paris. Przez cały okres starożytności Paryż był mało znaczącą osadą i pozostawał w cieniu takich miast jak Lyon czy Bordeaux. Rzymianie władali miastem aż do 508, kiedy to Chlodwig I, król Franków, założyciel dynastii Merowingów uczynił je swoją stolicą (przeniesioną z Tournai). Najazdy wikingów w VIII wieku zmusiły mieszkańców do postawienia fortecy. Mimo to 28 marca 845 miasto zostało złupione. Słabość karolińskich królów Francji doprowadziła do wzrostu potęgi książąt Paryża. W 987 królem Francji obrany został Hugo Kapet. W XI wieku Paryż został znacząco rozbudowany na prawym brzegu. W XII i XIII wieku, a zwłaszcza za rządów Filipa II nastąpił szybki rozwój miasta. Powstała pierwsza forteca Luwru oraz ważniejsze paryskie kościoły, w tym katedra Notre Dame. Paryż stał się też żywym ośrodkiem życia intelektualnego - powstał tu w XII w. Uniwersytet Paryski - jeden z pierwszych średniowiecznych uniwersytetów, nazywany później zwyczajowo Sorboną. Miasto przeżywało okres rozwoju jako ośrodek handlu oraz centrum naukowe, co zostało przerwane przez epidemię Czarnej Śmierci oraz wojnę stuletnią. Po wyparciu Anglików, za panowania Walezjuszy, nastąpił bujny rozkwit kulturalny Paryża, choć władcy z tej dynastii często przebywali poza miastem, w zamkach w Dolinie Loary. Franciszek I rozbudował Luwr, był też mecenasem sztuki i sprowadził do Paryża wielu artystów. W II połowie XVI wieku zaostrzył się konflikt między katolikami i hugenotami, co doprowadziło do rzezi zwanej Nocą św. Bartłomieja. W rezultacie wojen religijnych tron objął Henryk IV, pierwszy z dynastii Burbonów; przy tej okazji wygłosił słynne zdanie: „Paryż wart jest mszy”. Burbonowie kontynuowali rozbudowę miasta, stawiając wiele znaczących budynków. Powstawały nowe dzielnice. Rozwój Paryża nie został zahamowany mimo przeniesienia, przez Ludwika XIV, siedziby królewskiej do pobliskiego Wersalu. Rozwijał się przemysł. Wyburzono mury miejskie, na ich miejscu powstały tzw. Wielkie Bulwary. W połowie XVII wieku Paryż miał już około pół miliona mieszkańców. Za panowania Ludwika XV w Paryżu utworzono straż pożarną (1722) i pierwszy urząd pocztowy (1738). Miasto stało się wielkim ośrodkiem kulturalnym i intelektualnym. 14 lipca 1789 wybuchła rewolucja francuska, którą zapoczątkowało zdobycie paryskiego więzienia Bastylii. W jej następstwie stracono króla Ludwika XVI i powołano republikę. Paryż był sceną kolejnych przewrotów. Pozostał stolicą Francji w okresie rządów Napoleona Bonaparte i restauracji Burbonów. Za panowania Ludwika Filipa nastąpił gwałtowny rozwój miasta, jak i całej Francji, przeżywającej rewolucję przemysłową. Okres monarchii lipcowej był też czasem wielkiego rozkwitu kulturalnego – w Paryżu żyli i tworzyli wielcy poeci, pisarze i artyści okresu romantyzmu, nie tylko francuscy. Paryskie demonstracje w 1848 roku rozpoczęły Wiosnę Ludów, a we Francji spowodowały powstanie II Republiki. Po dojściu do władzy Napoleona III i ogłoszeniu II Cesarstwa rozpoczęto wielką przebudowę Paryża, nadzorowaną przez Georges’a Haussmanna. Obecny wygląd centrum miasta jest w dużej mierze efektem tych działań. Monumentalne budynki miały świadczyć o znaczeniu Paryża, aspirującego do miana „stolicy świata”. W roku 1870 wybuchła wojna francusko-pruska; po klęsce pod Sedanem proklamowano III Republikę. Podczas długotrwałego oblężenia Paryża przez wojska pruskie miasto doznało największych zniszczeń w swojej nowożytnej historii. Stolica Francji skapitulowała 28 stycznia 1871 roku. Niedługo potem, 18 marca, wybuchła Komuna Paryska. Mimo wojny i zawirowań politycznych pod koniec XIX wieku Paryż zaczął przeżywać okres rozkwitu, zwany belle époque. Podczas jednej z wystaw światowych, które w Paryżu gościły kilkukrotnie, powstał jeden z symboli miasta – wieża Eiffla (1889). W 1900 roku ruszyła pierwsza linia metra. Na przełomie XIX i XX wieku Paryż był uważany za artystyczną stolicę świata; tu powstały nowe prądy w sztuce, jak impresjonizm, kubizm i fowizm, a później dadaizm i surrealizm. Duży wpływ na architekturę miasta wywarła secesja. W roku 1900 w Paryżu zorganizowano igrzyska olimpijskie, które ponownie zagościły w mieście w 1924 roku.

W czasie I wojny światowej wojska niemieckie zostały odparte, zanim podeszły pod Paryż. Okres międzywojenny to dalszy rozwój miasta – w 1931 roku liczba mieszkańców Paryża sięgnęła blisko 2,9 miliona. Aby złagodzić problemy z brakiem mieszkań, jeszcze w latach dwudziestych zrealizowano projekt budownictwa socjalnego. Podczas II wojny światowej w 1940 roku Wehrmachtowi udało się praktycznie bez walki zająć miasto, które to weszło w skład terytoriów francuskich włączonych do III Rzeszy. Okupacja zakończyła się wyzwoleniem w roku 1944. Po II wojnie światowej Paryż utracił swoją pozycję kulturalnej stolicy świata, ale pozostał ważnym ośrodkiem życia intelektualnego i artystycznego.

Gdzieś na Polach Elizejskich

Palais de la découverte (pałac odkryć) i pomnik Gen. De'Gaullea na pierwszym planie

Palais de la découverte (fr. pałac odkryć) to centrum nauki w Paryżu mieszczące się w Grand Palais. Wystawa osiągnięć nauki została otwarta w 1937 roku podczas międzynarodowej wystawy sztuki i techniki w Paryżu. W 1938 Rząd Francuski przekształcił wystawę w muzeum. W roku 1937 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki (Exposition Internationale des Arts et Techniques dans la Vie Moderne), w budynku który obecnie zajmuje Palais de la découverte w pawilonie meteorologicznym zespół kierowany przez Henri Bénarda pokazał eksperymenty obrazujące powstanie rolek konwekcyjnych ważnych w opisie chmur cirrocumulus, altocumulus oraz stratocumulus.

Grand Palais (Wielki Pałac)

Grand Palais (Wielki Pałac) - duża, przeszklona hala wystawowa położona w paryskiej 8 dzielnicy. Hala została zbudowana na wystawę światową jaka odbyła się w Paryżu w 1900 roku. Grand Palais został zbudowany w tym samy czasie co Petit Palais oraz most Aleksandra III. Celem budowy wszystkich wymienionych budynków było jak najlepsze przyjęcie przez Paryż wystawy Expo. Zewnętrzna część Grand Palais została zbudowana w stylu secesyjnym, uzupełnionym klasycznymi fasadami. W 1993 ze względu na szeroko rozwinięte prace restauracyjne Grand Palais został zamknięty na następne 12 lat. Ponowne otwarcie budynku odbyło się oficjalnie 24 września 2005. Mało znanym faktem jest posiadanie przez Grand Palais dużego posterunku policji, który ma na celu odpowiednią ochronę eksponatów wystawianych podczas wystaw.

Grand Palais (Wielki Pałac)

Les Invalides

Les Invalides - wybudowany z inicjatywy Ludwika XIV wielki kompleks budynków w Paryżu na lewym brzegu Sekwany. Od początku istnienia służył jako szpital i pensjonat dla inwalidów wojennych. W swoich salach mógł pomieścić około cztery tysiące chorych i rannych. Kompleks ten składa się z Pałacu Inwalidów (fr Hôtel des Invalides) wybudowanego według projektu Libérala Bruanta w stylu klasycystycznym, w 1676 oraz Kościóła Inwalidów (fr. Dôme des Invalides, St-Louis-des-Invalides) wzniesionego w 1706 roku przez Jules'a Hardouin-Mansarta.

Les Invalides w głębi, Grand Palais (Wielki Pałac) z prawej, Petit Palais z lewej

Petit Palais - muzeum położone w Paryżu, zbudowane na wystawę światową jaka się odbywała w Paryżu w 1900 roku. Budynek pod względem konstrukcyjnym przypomina położony niedaleko Grand Palais posiadając ogrody na tyłach budynku oraz liczne kolumny na fasadzie. Dach budynku stanowi duża kopuła która kształtem przypomina kopułę znajdującą się na kościele Les Invalides. Obecnie muzeum jest podzielone na sekcje którymi są: sekcja dzieła oraz obrazy pochodzące z okresu średniowiecza oraz renesansu, sekcja poświęcona dziełom 18 wiecznym oraz związanych z Paryżem natomiast ostatnia sekcja zawiera dzieła francuskich artystów w tym m.in. Jeana Ingresa, Eugene Delacroix oraz Gustave Courbeta.

Spojrzenie w kierunku Łuku Triumfalnego, tam zaczęliśmy spacer, który doprowadzić ma nas do Luwru

Spojrzenie w kierunku Luwru, widoczny jest Place de la Concorde (Plac Zgody) z ogromnym egipskim obeliskiem

Place de la Concorde (pl. plac Zgody) – obszerny plac w centrum Paryża między Polami Elizejskimi a Ogrodami Tuilerie. Zbudowano go w latach 1755-1775 według projektu Jacques'a Ange Gabriel'a. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię (Place Louis XV). W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, przemianowując nazwę na Place de la Révolution a na placu ustawiono gilotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Między innymi w 1793 roku ścięto na placu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę. Współczesną nazwę nadano placowi po Rewolucji mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. Zmieniała się ona jeszcze trzykrotnie: po restauracji Burbonów przywrócono pierwotną nazwę, a w 1826 zmieniono na Place Louis XVI. Dopiero po rewolucji lipcowej powróciła nazwa nadana w 1795 roku. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez kedywa (wicekróla) Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk ma ponad 3300 lat (w 2006 r.) i pochodzi ze świątyni w Luksorze. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości. Na placu znajdują się również dwie duże ozdobione rzeźbami z brązu fontanny: Fontanna Rzek i Fontanna Mórz pochodzące z okresu przebudowy placu w latach 30. XIX wieku. W narożnikach placu znajduje się osiem kobiecych posągów będących symbolami głównych miast francuskich. Ludwika XVI ścięto koło posągu Brestu. Przy placu znajduje się Ministerstwo Marynarki (Hotel de la Marine), ekskluzywne hotele, m.in Hôtel De Crillon, ulubione miejsce pobytu cesarzowej Eugenii w czasie jej odwiedzin w Paryżu po roku 1880, a także siedziba Fédération Internationale de l'Automobile.

Place de la Concorde (Plac Zgody)

Place de la Concorde (Plac Zgody) jedna z wspomnianych fontann

Place de la Concorde (Plac Zgody) kolejna z wspomnianych fontann

Place de la Concorde (Plac Zgody)

Place de la Concorde (Plac Zgody) widoczne jest wejście do Ogrodów Tuilerie, prowadzących bezpośrednio do Luwru

O zwiedzaniu Luwru poczytasz i pooglądasz TUTAJ. My ruszamy dalej ulicami Paryża...

Udało się nam trafić na jakąś demonstrację, co w stolicach nie jest raczej rzadkim widokiem...

Przypadkowa demonstracja

Ulice Paryża

Ulice Paryża - Luwr

Francuski Superbohater

Ulice Paryża

Syndicat Général de la Bourse de Commerce

Ulice Paryża

Ulice Paryża - wyjątkowo ciekawy budynek

Pierwszy dzień pełny wrażeń zakończył się...

Kolejny dzień, zmierzając do Wieży Eiffla, zaczynamy od miejsca, które mimo dzisiejszej nazwy, posiada polski akcent. Mowa o Palais de Tokyo.

Palais de Tokyo

Palais de Tokyo to budynek zadedykowany sztuce współczesnej (jego pierwsza nazwa to Palais des Musées d'art moderne). We wschodnim skrzydle budynku znajduje się Musée d'art moderne de la Ville de Paris, a w zachodnim od 2002 centrum sztuki współczesnej Palais de Tokio/Site de création contemporaine. Przed wybudowaniem pałacu, w miejscu wschodniego skrzydła, do 1936 roku mieściła się Ambasada RP.

Nasz cel coraz bliżej

Pont de Bir-Hakeim

Pont de Bir-Hakeim jest dobrym punktem widokowym na Wieżę Eiffla.Oryginalnie most się nazywał Pont de Passy (na cześć byłej komuny Passy). Nazwa mostu został zmieniona w 1948 roku dla uczczenia walczących w Bitwie o Bir Hakeim oddziałów Wolnych Francuzów.Most posiada dwa poziomy: jeden poziom jest przeznaczony dla pieszych oraz dla ruchu samochodowego. Drugi poziom stanowi wiadukt który znajduje się nad poziomem dla samochodów i stanowi część linii nr 6 paryskiego metra. Wiadukt mostu jest ozdobiony licznymi tablicami pamiątkowymi w tym tablicy upamiętniającej żołnierzy francuskich którzy zginęli w Belgii podczas II wojny światowej.Zbudowany w latach 1903-1905 Pont de Bir-Hakeim zastąpił zniszczoną w 1878 Passerelle de Passy. Wykonany z metalu most jest długi na 227 metrów oraz szeroki na 24,7 m.Pont de Bir-Hakeim – most na rzece Sekwanie położony w Paryżu. Most łączy 15. oraz 16. okręg Paryża. Część mostu przechodzi przez położoną na Sekwanie wyspę Île aux Cygnes.

Pont de Bir-Hakeim

Widoczna z wielu punktów Paryża Wieża Eiffla

Zwiedzanie Wieży Eiffla opisaliśmy w osobnyej fotorelacji, zajrzyj TUTAJ

Po zwiedzeniu Wieży Eiffla udaliśmy się na rejs po Sekwanie... To wspaniałe przeżycie w fotorelacji TUTAJ

Po rejsie na kolejnym etapem była dzielnica "czerwonych latarni" gdzie znajduje się słynne Moulin Rouge (pol. Czerwony Młyn) – tradycyjny kabaret otwarty 6 października 1889 przez Josepha Ollera, właściciela paryskiej Olympii. Budynek ma na dachu charakterystyczny czerwony wiatrak.

Kabaret od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne, w których na scenie występują tancerze i tancerki ubrani w kolorowe, wymyślne stroje. Tancerki często prezentują się topless, ozdobione biżuterią lub barwnymi piórami. Na przestrzeni lat Moulin Rouge stało się słynne z wykonywanego tu kankana. Najbardziej znani wykonawcy z Moulin Rouge to między innymi La Goulue, Yvette Guilbert, Jane Avril, Mistinguett i Le Pétomane. Wygląd i nazwa tego kabaretu jest często kopiowana przez inne kluby na świecie.

Plac Pigalle

Ta uliczka zaprowadzi nas do jednej z największych atrakcji Paryża - Sacre Coeur czyli Bazylika Najświętszego Serca. Fotorelację z jej zwiedzania możesz zobaczyć TUTAJ.

I kolejne przenosiny za pośrednictwem Metra

Taka osobliwość na elewacji

Hôtel de ville de Paris

Hôtel de ville de Paris, w tle katedra Notre-Dame

Ulica Paryża

Hôtel de ville de Paris

Ratusz w Paryżu (hôtel de ville de Paris) – ratusz w Paryżu, siedziba miejscowej rady miejskiej. Znajduje się w 4. dzielnicy, przy placu de l'Hôtel de Ville. Poza funkcją administracyjną pełni również funkcje reprezentacyjne – jest wykorzystywany jako miejsce odbywania się oficjalnych uroczystości. Obecny budynek został wzniesiony w latach 1874-1882 jako rozbudowana rekonstrukcja XVII-wiecznego ratusza, który został spalony podczas Komuny Paryskiej. Został zbudowany w stylu neorenesansowym według projektu architektów Théodora Ballu i Édouarda Deperthes'a. Jego fasada jest bogato zdobiona ornamentami, kolumnami, wieżyczkami i 136 rzeźbami najważniejszych paryskich osobistości. Nad głównym wejściem znajduje się zegar, a po dwóch stronach rzeźby przedstawiające alegorię sztuki, autorstwa Laurenta Marqueste'a, i alegorię nauki, autorstwa Jules'a Blancharda. Wewnątrz znajduje się dekorowana sala balowa Salle des F?tes, w której mer Paryża wydaje przyjęcia i przyjmuje ważnych gości.

Wystarczy wejść w boczną ulicę...

...a znaleźć można coś wyjątkowego

Plac Bastylii w tle

Plac Bastylii

Bastylia (fr. la Bastille) – zamek wybudowany pod Paryżem, w latach 1370–1383, jako część jego umocnień, w celu obrony bramy Św. Antoniego. Słowo la bastille w wolnym tłumaczeniu oznacza każdy zamek tuż za rogatkami miasta i jest mniej więcej odpowiednikiem polskiego słowa „barbakan”. Z upływem czasu paryska Bastylia straciła znaczenie obronne. W XVII wieku stała się ciężkim więzieniem. Pierwotnie zamek miał cztery wieże, za panowania Ludwika XVI został rozbudowany o kolejne cztery.

14 lipca 1789, w czasie zamieszek rozpoczynających rewolucję francuską, zamek został zdobyty przez lud paryski i jako symbol ucisku w czasie późniejszym zburzony. Choć samo zdobycie Bastylii trudno uznać za wielki sukces militarny rewolucjonistów – twierdzy bez przekonania broniło 97 żołnierzy-weteranów (w tym inwalidów) i 32 żołnierzy ze szwajcarskiego pułku Salis-Samade[1], a uwolniono zaledwie kilku więźniów (czterech fałszerzy, hrabiego oskarżonego o kazirodztwo i dwóch szaleńców), miało ono jednak wymiar ważnego symbolu udanego buntu wobec władzy monarszej i zostało później zmitologizowane w rewolucyjnej ikonografii. Dzień 14 lipca, dzień zdobycia Bastylii, do dziś jest we Francji świętem narodowym i jest co roku hucznie obchodzony.

Plac Bastylii

Ulice Paryża

Paryż - Sekwana

Notre-Dame

Paryska uliczka

Notre-Dame

Kościół Saint Severin w Paryżu

Notre-Dame

Patron kościoła, Św. Seweryn, był pustelnikiem żyjącym w pobliżu znajdującej się w VI wieku na miejscu dzisiejszego kościoła kaplicy. Gdy zmarł, został w niej pochowany, jednak imponującą bazylikę zniszczyli wikingowie. Została odbudowana w XI wieku, w poważnie zmienionej formie, co czyni z kościoła św. Seweryna najstarszy tego typu obiekt na lewym brzegu Sekwany. Jego obecna forma została jednak w dużej mierze ukształtowana przez przebudowę w XV wieku, w stylu gotyku płomienistego. Po tym okresie w bryle budynku nie zachodziły większe zmiany; jedynie w XVII wieku Mansart dobudował do niego jedną kaplicę, a kuzynka Ludwika XIV sfinansowała redekorację chóru oraz zakup imponujących organów. W XIX wieku był to jeden z ulubionych kościołów polskiej emigracji w Paryżu. W 1956 roku teren kościoła i klasztoru był areną protestów przeciw wojnie w Algierii. W kościele znajduje się dzwon z 1412 roku.

Wnetrza kościoła - polski obraz

Kościół Saint Severin w Paryżu

Sorbona

Sorbona - Uniwersytet

Panteon

Ulice Paryża

Panteon

Rue Soufflot i w tle Panteon - to tam spoczywa Maria Skłodowska Curie

Pałac Luksemburski

Ogrody Pałacu Luksemburskiego

Pałac Luksemburski

Ogrody Pałacu Luksemburskiego

Gdzieś w Paryżu

Pola Marsowe z Wieżą Eiffla w tle

Zewsząd widoczna Wieża Eiffla

Pałac Inwalidów

Zewsząd widziana Wieża Eiffla

Les Invalides – wybudowany z inicjatywy króla Ludwika XIV wielki kompleks budynków w Paryżu, na lewym brzegu Sekwany. Od początku istnienia służył jako szpital i pensjonat dla inwalidów wojennych. W swoich salach mógł pomieścić około cztery tysiące chorych i rannych. Kompleks ten składa się z Pałacu Inwalidów (fr Hôtel des Invalides), wybudowanego według projektu Libérala Bruanta w stylu klasycystycznym w 1676 oraz Kościoła Inwalidów (fr. Dôme des Invalides), wzniesionego w 1706 roku przez Jules'a Hardouin-Mansarta, w którym spoczywają prochy Napoleona Bonaparte.